Όσο δεν μιλάμε θέλω κι άλλο μα δεν ξέρω πως με κοίταξε καθώς κοιμόμουν κι όταν άνοιξα τα μάτια μου ήταν ένα βλέμμα παγωμένο με ερωτήσεις μέσα στο κρανίο μου αλλά στο τέλος μένει μόνο η αίσθηση της αγάπης και εκείνο το αβάσταχτο ζήσε το τώρα που γεννάει τόσα κενά στην ταπεινή ψυχή μου κι ας ξέρω το σωστό λείπει εκείνη η δύναμη της βούλησης τα πράγματα στη θεωρία τα πράγματα που ξεχνά κανείς εκεί που δεν θέλει να ξαναβρεθεί και σέβομαι να θέλω, θέλω να σε σέβομαι με όλη μου τη δύναμη γιατί έτσι εκτιμώ τον εαυτό μου λιγότερο κι έτσι στενεύω κι άλλο αυτό το λίγο χώρο που μου αναλογεί.