Ψοφάγαμε να μάθουμε πώς αυτός εκείνο, πώς έτσι ο άλλος, τα συμπεράσματα δικά σας. Κλέβαμε τη σειρά των προηγούμενων, λέγαμε ψέματα στους επόμενους, δεν κοιτούσαμε στα μάτια.

Και ντάξει μέχρι εδώ, ΟΚ, αλλά ο προβολέας δεν έπρεπε να μας φωτίσει. Αυτό ήταν που μας αλλοίωσε, το κομβικό σημείο που λέμε, το δίχως άλλο. Μια χαρά μαλάκες ήμασταν πριν τον προβολέα, συνεπείς, προβληματικοί, περιθωριακοί, μια χαρά. Ο προβολέας όμως το γάμησε, γιατί έδωσε το βήμα, ανέδειξε το βλακώδες πρόσωπό μας, τι θεωρίες μας, τα λογικά σφάλματα, τα αβάσιμα συμπεράσματά μας για το πώς αυτός εκείνο, πώς έτσι ο άλλος.